Keratopatia ekspozycyjna jest schorzeniem rogówki powstającym w wyniku niedomykalności szpary powiekowej. Najczęstszą przyczyną przewlekłej niedomykalności szpary powiekowej jest neuropatia porażenna nerwu VII. Główne dolegliwości zgłaszaneprzez pacjentów to: pogorszenie ostrości widzenia, ból, łzawienie oraz nieestetyczny wygląd. Charakterystyczny wygląd twarzy, opadnięcie kącika ust, zniesienie mimiki po stronie porażenia pomagają w postawieniu właściwej diagnozy. Podczas badania w lampie szczelinowej zaobserwować można takie zmiany (zlokalizowane przeważnie w dolnej części rogówki), jak: ubytki nabłonka, blizny czy zapalenia rogówki. Obraz kliniczny jest ściśle skorelowany z czasem upośledzenia działania aparatu ochronnego oka.
Brak terapii może doprowadzić do poważnych komplikacji − owrzodzenia i perforacji rogówki. Leczenie polega na zapewnieniu prawidłowego nawilżenia przedniego odcinka oka. W tym celu stosuje się substancje nawilżające: krople i maści, twardówkowe soczewki kontaktowe oraz specjalne komory wilgotne. W przypadkach, gdy niewystarczające okazuje się stosowanie metod zachowawczych, następnym etapem leczenia jest przywrócenie ruchomości powieki górnej. Zapewnić ją mogą tymczasowe ciężarki zewnątrzpowiekowe przyklejane do skóry powieki górnej. Pod wpływem siły ciężkości powieka opada, domykając szparę powiekową. Leczenie chirurgiczne w przypadku keratopatii ekspozycyjnej obejmuje zabieg tarsorafii bocznej mający na celu zmniejszenie powierzchni szpary powiekowej lub wszczepianie złotych ciężarków wewnątrzpowiekowych powodujących opadnięcie powieki górnej.
Odpowiednio szybkie rozpoznanie problemu wymaga interdyscyplinarnej współpracy pomiędzy lekarzami różnych specjalności. Wdrożenie adekwatnego leczenia zapobiega powstaniu groźnych komplikacji oraz, co najważniejsze dla pacjenta, pozwala zachować dobrą ostrość widzenia.
